De boerderij van de Vijverberg-familie gebruikt de allereerste monomestvergister in de Noordkop en markeert zich als de derde in de provincie Noord-Holland. Met deze innovatie zetten ze mest om in elektriciteit, een richtingaanwijzer voor de toekomst van de melkveehouderij. “Perfectie ten top,” wordt er trots verklaard.
Op een late dinsdagmiddag constateert Ard Vijverberg (20) een bijzonder geluid. “Hoor je dat?” wordt er gedeeld met de aanwezigen, een teken dat de installatie aan het werk is, volgens Mark Vijverberg (22). De broers, vertegenwoordigers van de nieuwste generatie van het familiebedrijf, introduceren met trots de recent geïnstalleerde monomestvergister op aandringen van hun ouders, Sylvia en Carl. Deze vergister is een primeur in hun regio en symboliseert de vernieuwende richting van hun veehouderij.
In het Westland, waar de familie oorspronkelijk vandaan komt, bekijkt Mark de zilveren silo te midden van de zomerse Wieringermeer met bewondering. Ondanks enkele uitdagingen benadrukt hij het succes van dit langdurige project, gestart in maart 2022, met een investering die de drie ton overstijgt, exclusief de voorafgaande uitgaven aan fosfaatrechten. Ard legt uit dat de vergister pas rendabel is bij een bepaald aantal koeien, waarvoor de nodige rechten aangeschaft moeten worden. Het bedrijf heeft nu 230 melkkoeien, een aantal dat na grondige berekeningen als winstgevend is geëvalueerd.
Mark, met een technische achtergrond, en Ard, gefocust op veehouderij, beschrijven het systeem van de vergister: een complex van een kelder, een silo en een grote verbrandingsmotor, verbonden door uitgebreide leidingen. Mest wordt periodiek uit de stal in een kelder gebracht, waarna het regelmatig naar de silo wordt verplaatst voor vertering. Tijdens dit proces komt methaangas vrij, dat wordt omgezet in elektriciteit, genoeg om zestig huishoudens van stroom te voorzien, naast het opwekken van warmte voor diverse boerderijbehoeften.
De broers schatten dat de investering binnen zes tot zeven jaar terugverdiend wordt door de opgewekte elektriciteit en de verminderde afhankelijkheid van externe nutsvoorzieningen. Bovendien produceert het proces digestaat, een efficiënt bemestingsmiddel dat door lokale akkerbouwers gewaardeerd wordt. Desondanks brengt de technologie ook uitdagingen met zich mee, zoals de noodzaak voor een grootverbruikaansluiting bij energieleveranciers en de vereiste voor een constant aantal dieren voor brandstofaanvoer.
Ard en Mark zien mogelijkheden voor verdere verbetering, zoals de toevoeging van een stikstofkraker om digestaat om te zetten in kunstmest, hoewel erkenning en goedkeuring van dergelijke innovaties nog een barrière vormen. Ze pleiten voor investeringen in duurzame groei voor veehouderijen zonder opvolging en benadrukken het belang van innovatie om de kringloop te sluiten en stikstofproblemen aan te pakken.
